Poetography (Mga Litrato at Tula ni Gilbert Obal)

               Baliw
                       

• Bakit laging tumatawa ang baliw?
  Bakit laging lumuluha ang baliw?
  Bakit laging sumisigaw ang baliw?
  Bakit laging bumubulong ang baliw?
  
  Kahit walang tugtog, sumasayaw siya.
  Kahit walang kausap, nagsasalita siya.
  Kahit hindi gabi, nagbibilang ng bituin.
  Kahit walang tono, gumagawa ng awitin.
  
  II
  Bakit tayo nagsasaya tuwing pasko?
  Bakit tayo nalulungkot sa sementeryo?
  Bakit tayo nagagalit sa kalaban?
  Bakit tayo nagmamahal ng kaibigan?
  
  Kay sarap umindak sa maingay na tugtugan.
  Kay sarap ngumiti kapag nagbibingi-bingihan.
  Kay sarap sumakay sa isang eroplano.
  Kay sarap turuang umawit ang loro.
  
  III
  Sabi ng isang makatang tuliro,
  Baliw daw ang mundo at lahat ng tao...
  Magaling nga lamang magdala ang ilan
  Kaya't hindi pansin itong kabaliwan.
  
  Kaya tayo tumatawa at lumuluha.
  Kaya tayo nagsasaya at nalulungkot.
  Kaya tayo sumisigaw at bumubulong.
  kaya tayo nagagalit at nagmamahal.
  
  Baliw kasi tayo.
  
  
  

  

  
  

  
  

  Hiya

  
  Nahihiya ako sa tuwing
  May isdang lumalangoy...
  Ako na nalulunod
  Sa mabilis na agos
  Ng mga panaghoy.
  
  Nahihiya ako sa tuwing
  May ibong lumilipad...
  Ako na namumuhunan
  Nang pagod at salapi
  Para lamang makalipad.
  
  Nahihiya ako sa tuwing
  May langgam na nagsisikap...
  Ako na malaki nga
  Subalit kaydaling igupo
  Nang paghihirap.
  
  Nahihiya ako sa tuwing
  Hahalik ang paru-paro
  Sa mga bulaklak...
  Ako na walang kasuyo
  Kundi mapait na alak.
  

  
  

  Nahihiya ako sa tuwing
  Sisikat ang araw...
  Ako na ang buhay
  Ay isang mahabang
  Gabing kay panglaw.
  
  Nahihiya ako sa tuwing
  Babagsak ang ulan...
  Ako na ang luha
  Ipunin man ay hindi
  Bubuhay ng halaman.
  
  Nahihiya ako sa tuwing
  Magsasayaw ang apoy...
  Ako na sa puso
  Ay walang init
  Na dumadaloy.
  
  Nahihiya ako sa tuwing
  Maaalalang may Diyos...
  Ako na tao lamang
  Subalit minamahal
  Niya nang lubos.

  
  

  
  

  

  Ang Ibinasurang Tula
  Ng Basurerong Baliw.
  
  
  "Ako ay may kwento na nakakaaliw
  Tulad ng basura na nakakabaliw
  Gaya ng chicharon na namumulaklak
  Sa t'yan ng lasenggong laklak pa ng laklak...
  
  Ng alak na galing sa puno ng buhay
  Sa tabi ng kubo na maraming gulay
  Na galing sa lupang nilusob ng peste
  Doon sa taniman ng pamilyang leche...
  
  Na walang ginawa kung hindi magbilang
  Ng bunga ng santol doon sa may linang
  Na kung hatinggabi'y laganap ang aswang
  Na tanging kalaban ay kwintas na bawang...
  
  Ni Padre Toribiong may alagang kuba
  Likod ay matigas, balbas ay mahaba
  Singhaba ng buhok ni Arnulfong bakla
  Na lagi sa parlor na may nagsasakla..

  
  

  Na lolang madupang at adik na hiyang
  Sa damong malagkit at nakakagiyang
  Na para bang lagnat at saka trangkaso
  Na kanyang nakuha sa nilamong aso...
  
  Na dating alaga ng maubang lolo
  Na pinsan ng lola ng kapitbahay ko
  Doon sa probinsyang aking namulatan
  Kung saan ang hangin ay laging amihan...
  
  Na dapat ingatang katulad ng pilak
  Na wari'y sing kintab ng hinasang itak
  Na aking kinalkal hanggang matagpuan
  Sa kumpol ng dumi nitong basurahan."

  

  
  

  pagaspas
  
  pagkakita sa lipad ng ada
  nahulog at gumulong sa putikan
  kumunoy, lumangoy-langoy
  at sumipol
  ng pagkatamis-tamis
  ngumiti siya
  iniabot ang kamay
  at nag-slide sa bahaghari
  na ipinangako ni manong
  sa mga hudyo
  noong humupa ang baha
  tuloy tayo,
  isinama sa himpapawid
  at yumakap sa ulap
  humalik sa hamog
  at nakipag-bonding sa ulan
  walang muwang
  sa mga kamatayan
  at mga pagsilang
  na sabay-sabay sumasayaw
  sa lupa
  ayaw nang bumaha
  kapit-kamay sa pangarap
  na pagaspas patungong
  langit.